Μη θαρρείτεκι εγώ παιδί της πόλης είμαι.
Από τα 16 μου χρόνια
αναγκαστικά και ζω σε μια μεγαλούπολη.
Νιώθω άβολα και εγκλωβισμένη,
με συνθήκες που χειροτερεύουν.
Τα έχω όλα, σε σχέση με άλλους.
Κατοικώ σε μονοκατοικία ,
και επειδή λατρεύω τα λουλούδια ,
έχω φτιάξει το δικό μου Παράδεισο.
Δεν μου φτάνει όμως αυτό !
Οι φίλες μου που μένουν κάπως μακριά,
όπως και εγώ, σκεπτόμαστε
την ατέλειωτη ταλαιπωρία στους δρόμους,
με αποτέλεσμα να περνά μήνας, μπορεί και περισσότερο,
μέχρι να βρεθούμε.
Άσε την πρωινή τρέλα μέχρι να φτάσω στη δουλεία μου.
Δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες είμαι καθημερινά,
μέσα σ΄ένα αυτοκίνητο ! Και να το τρέξιμο να προλάβω,
να το άγχος και δεν συμμαζεύεται…!
Δεν είναι τυχαίο που όταν πάω ,
στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, όλοι με βλέπουν περίεργα,
όταν λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο.
-- Πως κάνεις έτσι, προλαβαίνεις --, μου λένε.
--- ΧΑΛΑΡΩΣΕ ---
Ξαφνικά ο χρόνος που έχω στη διάθεση μου
Διπλασιάζεται και προλαβαίνω να κάνω,
Τα διπλά πράγματα απ΄ ότι κάνω στην πόλη.
Το καλημέρα το ακούω άπειρες φορές
Και από ανθρώπους που δεν ξέρω.
Δυο με τρείς ημέρες χρειάζομαι,
για να αρχίσω να αισθάνομαι πάλι ΑΝΘΡΩΠΟΣ
και όχι ΡΟΜΠΟΤ μεγαλούπολης.
Μακαρίζω τους επαρχιώτες και ζηλεύω τη ζωή τους.
Απορώ όταν εκείνοι μου λένε…
--- Εσύ από την πόλη πόσο τυχερή είσαι,
τα έχεις όλα και είσαι και μέσα στον πολιτισμό !!! ---
Τελικά ποιος είναι ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ …!!!
Να τρέχεις και να μη φτάνεις,
ή να απολαμβάνεις τα πάντα ΧΑΛΑΡΑ,
και να σου μένει και καιρός για τον εαυτό σου
και για τους άλλους ;
Αχ να μπορούσα να επιστρέψω εκεί
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…!
Με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα γίνει…,
σας αφήνω να συνεχίσετε,
το καθημερινό σας τρέξιμο….!!!
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ
ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΥΝ
ΧΑΛΑΡΑ….!!!!
