Ο δικός μου κόσμος …!

Ξένοιαστο, ανέμελο, γελαστό,
παραδομένο στης φύσης το μεγαλείο.
Θα μεγαλώσει…, γεννήθηκε για αυτό,
να είναι ελεύθερο, να απλώσει τα φτερά του,
σε κάθε λογής ορίζοντες αυτού του κόσμου.
Όμορφα χρόνια, αγνά χρόνια,παιδικά χρόνια…
όμως όχι πάντα και όχι για όλους.

Είναι αυτό που λένε, - αν είσαι τυχερός…-
Μα γιατί στην τύχη όλα , ή καλύτερα, ποιος είναι αυτός
που θα κόψει τα φτερά του
και με ποιο δικαίωμα,
θα ορίσει την τύχη του;
Ποιοι είναι αυτοί
που καταστρέφουν καθημερινά τη φύση του,
το περιβάλλον του, τον κόσμο του
και ποιος επεμβαίνει και αφαιρεί την ελευθέρια
και πολλές φορές και τη ζωή του.
Πόλεμοι, καταστροφές, πείνα, ανεργία,
εγκληματικότητα, ένα αβέβαιο μέλλον,
και τόσα άλλα….!

Εδώ είναι ο κόσμος του, απλός ανθρώπινος,
πραγματικός, όμορφος, φυσικός,
δίχως τις παρεμβάσεις του σύγχρονου πολιτισμού,
και την αγριότητα του σημερινού ανθρώπου.¨
Όμως για πόσο ακόμα
θα υπάρχει αυτός ο παράδεισος
και για πόσο θα δικαιούται να ζει εδώ,
ελεύθερο, και ασφαλές …!

photo by zafora

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Στου χωριού τη σιωπή
χιονιάς άσπρισε και σκέπασε παντού,
με μόνο ήχο το χιόνι.
Νεράιδας χέρι σκορπίζει φως
και οι νιφάδες σε χορό τρελό πιαστήκαν.

Βαστά σφαλιστά τα πορτοπαράθυρα,
αρχοντικό πέτρινο,
που τη φιγούρα του μόνο θωρείς.
Τα τζάκια σβηστά εδώ και χρόνια,
παλιών καιρών ανάμνηση.

Πάνε χρόνια και ποιος ξέρει …!
Τώρα πουλιά το κατοικούν
και του γκιόνη το σκούξιμο κάλεσμα,
μήπως και το θυμηθούν.

Πολλούς Χειμώνες … άραγε πόσους...!

Αγέρωχο αντιστέκεται στον χιονιά.
Πούντα τα γέλια, οι φωνές, η φωτιά
και το θάμπωμα στο τζάμι.
Μυρουδιά φρεσκοψημένου ψωμιού
και πίτας, μοσχομύριζε ….
….πάνε χρόνια....!
Μα ναι, τότε που είχε ζωή
και οι νοικοκυραίοι το φρόντιζαν.

Της ημέρας το ξύπνημα,

μέσα σε χρώματα ηλιόφερτα μαβιά,
το μέλλον του θωρεί…!
Ελπίζει και αντιστέκεται.
Ίσως το θυμηθούν και ξαναρθούν.

Ακόμα μπορεί, που ξέρεις,

κάποιος νέος νοικοκύρης,
που θα λατρέψει αυτή την ανατολή,
και αναζητά ένα άλλο τρόπο ζωής.

Έρημο το σπίτι στο χωριό και σε τόσα χωριά,
Ελληνικά χωριά, όμορφα γραφικά χωριά,

που οι πόλεις, τους έκλεψαν τη ζωή
και μένουν σκοτεινά και μόνα.

Tην Ανατολή αυτή μοναχά από το μπαλκόνι του θα τη δεις.

Από εκεί θα μπορέσεις κι εσύ να ακούσεις
το ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Κάνει κρύο, είναι χιονιάς

και το τζάκι σβηστό ακόμα….!

photo by zafora