Μα ήταν όλα τόσο ανθρώπινα….!

Όταν ξεφύλλιζα το άλμπουμ

με τις παλιές φωτογραφίεςτης μαμάς μου,
είπα να γυρίσω τον χρόνο λίγο πίσω ,

όταν όλα ήταν τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα,

με την γαλήνη εκείνης της εποχής.
Είπα να σας ξεναγήσω σε γωνιές που κάποιοι από εσάς,
ίσως να μην γνώρισαν ποτέ.

Θέλω να σας ταξιδέψω για λίγο

μακριά από computers, ηλεκτρονικά,
Internet, τηλεοράσεις, φανταχτερές βιτρίνες,

πολυτελή αυτοκίνητα
και την τρέλα μιας πόλης που μας καταπιέζει συνεχώς,
παρασέιροντας μας στη δίνη του σύνχρονου πολιτισμού.

Εκεί που όλα ήταν τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα,
όπως αυτή η παρέα στο πανηγύρι του Αϊ Λιά.

Εκεί που τα κορίτσια σπάνια είχαν την ευκαιρία να ποζάρουν,
για την αναμνηστική τους φωτογραφία, σε χρωματισμούς άσπρου-μαύρου.

Εκεί που οι παρέες αντάμωναν,

τα πρωινά στον καφενέ του κυρ Γιώργη,
και το βραδάκι για κανένα ποτηράκι

στο κουτούκι του μπάρμπα Λάμπρου,
για να πουν τα δικά τους,

μακριά από τηλεοράσεις, μπαράκια,
και νυχτερινά κέντρα,

με τον εκκωφαντικό θόρυβο των ηχείων .

Εκεί που οι κοπελούδες

μάθαιναν κάθε λογής τεχνική,
για να κεντήσουν και να ράψουν τα προικιά τους ,
μα και τα καθημερινά ρούχα τους.

Εκεί που ο παππούς,

λαχταρούσε να γίνει ο έγκονάς του ,
ισάξιος κληρονόμος και συνεχιστής της παράδοσης.

Μα πόσο γρήγορα έγιναν όλα αυτά παρελθόν!
Αναρωτιέμαι τι έμεινε και τι θα απομείνει…!

Άραγε πόσοι θα είναι αυτοί
που θα καταφέρουν να αντισταθούν,
αλλά και πόσοι,
παρασυρμένοι από τις απαιτήσεις της σημερινής ζωής,
είναι έτοιμοι,
να απαρνηθούν τα πάντα, στο όνομα

του ΣΥΝΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ !