Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Ο γνωστός άγνωστος του διπλανού !


Πάνε πέντε χρόνια που μένει εδώ.
Τέταρτος όροφος εξαόροφης πολυκατοικίας,
άνετο διαμέρισμα, δεν λεω, και με θέα .

Κάποια λουλούδια στη βεράντα,
το κλουβί με το καναρίνι
και δυο αναπαυτικές πολυθρόνες.

Είναι όμως ένα διαμέρισμα
στον τέταρτο, εξαόροφης πολυκατοικίας…!



Πόρτες πέντε στη σειρά και το ασανσέρ στη γωνία.
Ο ίδιος θόρυβος στο ανέβα κατέβα
και το σταμάτημα στον κάθε όροφο.

Έχει μάθει και τον ήχο που κάνουν οι πόρτες,
των διπλανών διαμερισμάτων ,
ακόμα και ποιες είναι.

Πάνε πέντε χρόνια…!


Συναντήσεις συνκατοίκων και ένα γεια ,
καλημέρα ή καληνύχτα σας, αυτό είναι όλο !
Ο καθένας στη δουλειά του, στην απομόνωση του
και στην εσωστρέφεια που δημιουργείται και υπάρχει
με τις σημερινές συνθήκες μιας μεγαλούπολης.

Από το μπαλκόνι τα έβλεπε όλα από ψηλά.
Καθόταν στην πολυθρόνα και έλεγε ότι χαλάρωνε.
Άκουγε και το καναρίνι, που αναζητούσε τη συντροφιά του .
Άραγε ποια η διαφορά ανάμεσά τους ;
Μήπως δεν ζούσαν και οι δυο
στο διαμέρισμα του πέμπτου ή καλύτερα
σε ένα από τα σύνχρονα ανθρώπινα κλουβιά !

Όσο για αυτόν, ήταν ένας γνωστός άγνωστος,
του διπλανού διαμερίσματος στον τέταρτο όροφο,
μιας εξαόροφης πολυκατοικίας ,

σε μια μεγαλούπολη.




Άραγε πόσοι από εμάς
είναι οι γνωστοί άγνωστοι του διπλανού !

Γιατί χάθηκαν όλες αυτές οι όμορφες γειτονιές,
με τις μονοκατοικίες και τους μπαξέδες ,
που μοσχομύριζαν γιασεμί, και αγιόκλημα .

Γιατί δεν είναι πια ο γείτονας του διπλανού,
ο γνωστός, ο επώνυμος και συνάμα ο φίλος ;

Αναρωτιέμαι γιατί τα έχουμε καταφέρει έτσι ;

Γιατί έχουμε δεχτεί τα κλουβιά μας ,
και το χειρότερο,
γιατί δημιουργούμε ακόμα περισσότερα;

Άραγε τι θα μπορούσε να γίνει έστω και αργά
και πως είναι δυνατόν να σταματήσει αυτό ;

--------------------------


Αφιερωμένο στο παλιό σπιτάκι,
στη γωνία της Κρεσταίνων,
που τόσα χρόνια έκλεβα γιασεμιά από την αυλή του,
και που σήμερα χάθηκε μαζί με τα γιασεμιά …!


foto by Ζαφορά

26 σχόλια:

neni είπε...

Τι γλυκιά ανάρτηση..Καλώς σε βρήκα γλυκιά μου!

seniorita είπε...

καλησπέρα!
πολύ όμορφη σκέψη..
πραγματικά απορώ πώς έχουμε συμβιβαστεί να μένουμε σε κλουβιά όπως λες..είμαι οπωσδήποτε υπέρ της μονοκατοικίας!

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Μένω σε ένα σπίτι σε κάποιο χωριό της Κρήτης και ευτυχώς ..αυτά τα σίδερα που ολοένα στενεύουν και κάνουν δύσκολη την ανάσα και το βλέμμα, κατ' επιλογήν δεν το ένιωσα ..Κάποιες φορές που κατεβαίνω Αθήνα μου κάνει εντύπωση η ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία ..
Επειδή από την φύση μου είμαι πολύ ανοιχτός σαν άνθρωπος, θυμάμαι πάντα οι άνθρωποι να ''κολλάνε'' και να τους κάνει εντύπωση ο αυθορμητισμός της επικοινωνίας αυτής..Απο τον ταξιτζή μέχρι το φούρνο της γειτονιάς ως και οι περαστικοί που σταματάνε για μια ερώτηση και πιάνουμε κουβέντα ...
Δε ξέρω νομίζω ότι όλοι κλίνονται από φόβο στο καβούκι τους και είναι άσχημο αυτό το συναίσθημα ..
Στο χέρι σας είναι να αλλάξει αυτό....
να σαι καλά ..ωραία εγγραφή..

Νηφάλια Μέθη είπε...

ζαφορα μου,

έχεις δικιο...συχνα τριγυρναμε σε κλουβακια που η πορτα τους ειναι ηδη ανοικτη..παντως εχω την εντυπωση πως το σπιτι με τα γιασεμια θα ρχεται ολοκληρο μεσα στη καρδια σου καθε που αντικρυζεις ενα κλωναρακι γιασεμι...

να σαι καλά!

Αλεξάνδρα είπε...

αλλαξαν οι άνθρωποι τις ανάγκες τους...
Θέλησαν την ανωνυμία της πόλης. ΄

Το γιασεμί μυρίζει όμορφα μα τα λουλούδια του γεμίζουν τα μάρμαρα, τα "βρωμίζουν"

Εκαναν λάθος μα πως να το παραδεχτούν;

Καλό απόγευμα
με γιασεμιού μυρωδιές

π. ΛίΒυος είπε...

Ομορφο, αληθινο και νοσταλγικο!
Καλημέρα !!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πολύ συγκινητική αναρτηση!

ΔΥΝΑΤΗ ΓΡΑΦΗ!!!!
ΓΡΟΘΙΑ λειτούργησε στη ψυχή μου, ΚΟΛΑΦΟΣ και ΡΑΠΙΣΜΑ

Είμαστε ευτυχείς Ζαφορένια μου, που προλάβαμε να μυρίσουμε το αγιόκλημα και το γιασεμί και να ματώσουμε γόνατα στο χώμα...
Το δώρο μου για σένα, για μενα και για όλα τα "παιδιά" που γεννηθήκαμε όχι πριν το '85 (σύμφωνα με αυτό που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και χρονολογικά δε συμφωνώ μαζί του), αλλά, επιεικώς, πριν το '80.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Όμορφα μύρισαν τα "γιασεμιά" σου...!

Ανώνυμος είπε...

ν' ανθίζει γιασεμί στα εντός σου πάντα φιλενάδα
και να κρατάς σφιχτά τις θύμησες
σ' ανεκτίμητο σεντούκι!


φιλί μασημεριού

ζαφορα είπε...

--- neni

Καλώς όρισες γλυκιά μου
και σ΄ευχαριστώ!

--------------------------

----- seniorita

Καλώς την
Χαίρομαι που συμφωνείς .
Βλέπεις η μονοκατοικία είναι
για μια οικογένεια και δεν συμφέρει….!
Θα σε επισκεφτώ σύντομα.
Καλή αντάμωση στη γειτονιά σου.

-------------------------------

ζαφορα είπε...

---- ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

Από Χανιά είμαι κι εγώ κατά
Χαλέπα μεριά και σε μονοκατοικία
όπου και η μισή καρδιά μου
είναι εκεί.
Ποτέ δεν δεν συμβιβάσθηκα να ζήσω
σε κλουβί.
Έτσι όταν οι συνθήκες με ανάγκασαν
να ζήσω στην Αθήνα το πρώτο
που διάλεξα ήταν μια γειτονιά,
με μονοκατοικίες.
Εκεί έχτισα τη δική μου.
Τώρα μία μία χάνεται και σε λίγο
δεν θα έχω ούτε ήλιο.
Ελπίζω και αντιστέκομαι…!

Φιλιά στην Πατρίδα.

ζαφορα είπε...

----καλή μου Νηφάλια Μέθη

Το γεγονός είναι ότι τα γιασεμιά
έτσι όπως πάμε,
θα υπάρχουν μόνο στη μνήμη μας.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε,
έστω και τώρα γι αυτά που απέμειναν
για να τα έχουμε στη χούφτα μας ,
και να τα απολαμβάνουμε
στην πραγματικότητα ;

Φιλί γλυκό ζαφορένιο

-------------------------------

----- Ποτέ δεν είναι αργά
καλή μου Αλεξάνδρα.
Έστω και στο μπαλκόνι ένα γιασεμί
ίσως με τη μυρουδιά του, αλλάξει
την διάθεση των ανθρώπων
που μαθαίνουν να συμβιβάζονται
και να ζουν στα μάρμαρα
των πολυκατοικιών …
η καλύτερα των ανθρώπινων κλουβιών.

Λουλούδια Ζαφοράς σου στέλνω.

ζαφορα είπε...

---- Λίβυος

Να είσαι καλά καλέ μου Λίβυε.
Το νοσταλγείν σημαίνει ότι
Δεν υπάρχει πια και αυτό είναι
που κοστίζει περισσότερο.

Καλό απόγευμα
-----------------------------

----- Φύρδην Μίγδην

Το τυχερό είναι σχετικό καλή μου.
Αν ρωτήσω τους γιους μου,
με όλα αυτά τα ηλεκτρονικά
στο δωμάτιό τους , θα μου πού
ότι εκείνοι είναι οι τυχεροί …!
Βλέπεις οι εποχές αλλάζουν
όπως και τα θέλω.

Να είμαστε καλά εμείς, γλυκιά μου
και να έχουμε τα γιασεμιά
πάντα στην καρδιά μας
σαν φυλαχτό της εποχής μας.

-----------------------------

--- Αμάλθεια.

Να είσαι καλά και να αισθάνεσαι
την μυρουδιά του γιασεμιού
στην καδιά σου.

Φιλί ζαφορένιο

ζαφορα είπε...

--- Mist

Αν και οι θύμισες γυρισμό
δεν έχουν,
πάντα υπάρχει μια αύρα
που σε ταξιδεύει για να βρεις ξανά
την Ιθάκη των γιασεμιών σου !

ζαφοράς πέταλα στο διάβα σου
και γιασεμιά στον κόρφο σου.

Side21 είπε...

Ένας απ' τους λόγους ...
που γύρισα στο νησί μου
είναι αυτή η αποξένωση της πόλης.
Άνθρωποι στην παράλληλη μοναξιά τους.
Αδιάφοροι κι επιφυλακτικοί για τον διπλανό τους, για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι αποστάσεις στα απέναντι μπαλκόνια
όπως στα αντικρυνά βουνά μας.
Την καλησπέρα μου ...

faraona είπε...

Ζαφορα μου
αυτο που θα σωσει τον ανθρωπο ειναι τουλαχιστον οταν τελειωσει με τις υποχρεωσεις του να φευγει μακρια απο τις μεγαλουπολεις.Στο χωριο που μενω εδω και 4 χρονια ενοικιαζονται μια χαρα σπιτια με κηπους με ευτελη ενοικια κι ολοι οι κατοικοι του χωριου γνωριζομαστε μεταξυ μας.Ασε που ολο και κατι καλλιεργουμε και τρωμε απο τους κηπους μας.Και δινουμε κι ο ενας στον αλλον.Τα πιατα με τα βραστα χορτα και τις πιτουλες πηγαινοερχονται στη γειτονια.
Τοχαμε βαλει στοχο ομως εδω και χρονια και δεν αφησαμε το ονειρο μας να το καταπιουν οι συνηθειες κι οι ψευδαισθησεις!!!?Εχεις δικιο που αναρωτιεσαι που θα παει η φρικη με τις πολυκατοικιες ...δεν υπαρχει επιστροφη σ αυτο...οσο περνα ο καιρος χειροτερο θα γινεται.

τα φιλια μου!

ζαφορα είπε...

Πάντα πιστεύω στους ανθρώπους
με ανθρωπιά και ιδεολογία .
Είναι δύσκολο να τους μαντρώσεις
και πολύ ποιο δύσκολο
να τους αλλάξεις.
Χαίρομαι που είσαι ένας από αυτούς.
Όσο για τα βουνά
κι αυτά είναι ακόμαποιο φιλικά
γιατί σε αφήνουν να ταπερπατήσεις
και σου προσφέρουν,
την δύναμη της ελευθερίας.

Χαιρέτα μου το νησί σου,
που λένε ότι είναι πανέμορφο.

Φιλιά για σένα
και κάνε και κανένα μπάνιο
και για εμάς.

ζαφορα είπε...

---- faraona

Όμορφη Κερκυραία μου.
Λατρεύω τα χωριά
και την απλότητά των κατοίκων τους.
Ένια σου και το κουμάντο μου
το έχω κάνει και είμαι έτοιμη
για να την ( κάνω ) σε τρία χρονάκια, από το κλεινόν άστυ.

Όσο για τις πιτούλες
και τα χορταράκια
τα γεύομαι από τώρα όταν πηγαίνω
στο χωριό μου.
Άλλος τρόπος ζωής καλή μου.
Ποιο ανθρώπινος και ποιο πραγματικός.

Χαιρέτα μου την όμορφη Κέρκυρα.

Φιλιά, φιλιά, φιλιά .

Σταλαγματιά είπε...

Ποιος θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί όλα όσα αγαπήσαμε χάνονται ένα ένα!
Θυσία στο βωμό της εξέλιξης μόνο που ποτέ κανένας δεν μας ρώτησε αν το δεχόμαστε.
Μια απέραντη θλίψη νιώθω βλέποντας όσα αγάπησα ως παιδί να χάνονται κ εγώ να τα κοιτάζω απλά να εξαφανίζονται από την ζωή μου…

ζαφορα είπε...

--- Anastasia

Όπως λες καλή μου
Στο βωμό της εξέλιξης…!
Κι εγώ αναρωτιέμαι αν είμαι
τόσο ρομαντική όταν προσέχω
και φυλάω σαν κόρη οφθαλμού,
τα κεντήματα, τις δαντέλες και
τα μικροπράγματα της γιαγιάς μου
που δεν ξαναγίνονται και που έχουν
την αξία του παρελθόντος.
Άραγε ποιος θα τα εκτιμήσει στη συνέχεια
και ποιος θα τα προστατέψει
για να μην χαθούν και να υπάρχει η μνήμη;
Ίσως τα παιδιά μου, ή μπορεί και όχι…!

Φιλί και καλό απόγευμα.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ο Αντώνης Σαμαράκης, έγραψε κάποτε, πως ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά, κι οι καρδιές τους τόσο μακρυά... Για καιρό μεγάλωσα με το μύθο τούτο. Κι έπειτα, πριν κάποια χρόνια, με αφορμή το διορισμό της συζύγου μου, βρέθηκα Νάξο.. ύστερα πάλι, Κιάτο.. Επαρχία. Εξοχή, ανθρώπινες κατοικίες, χώμα για τα παιδιά... και για την ψυχή μου. Όμως, αυτό που διαπίστωσα, ήταν μία αλήθεια διαφορετική. Το ενδιαφέρον του γείτονα, με όσες ιδιοτροπίες κι αν εκδηλώνεται, στην πόλη είναι αληθινό. Στην επαρχία, υπάρχει ένα έντονο φαίνεσθαι, μία συμφεροντολογία υποβόσκουσα σχεδόν πίσω από κάθε εκδήλωση " ενδιαφέροντος". Άλλα μπροστά, άλλα από πίσω... Στην πόλη, ο άγνωστος είναι άγνωστος, και ξέρεις πως είναι άγνωστος. Μα όταν μιλήσει, και φανερωθεί, σπάνια είναι κάποιος άλλος. Και όσο κι αν είναι άγνωστος, σχεδόν πάντα θα συντρέξει... αυτό μου μαρτυράει η δική μου εμπειρία, τουλάχιστον όσο αφορά την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, τη Νίκαια. Μα και αφορά ακόμη, κοινή διαπίστωση κι άλλων που βρέθηκαν από την πόλη στην επαρχία, μιλώ πάντα για όσους γνωρίζω εγώ εννοείται..
Μακάρι βέβαια να μη χανόντουσαν οι αυλές.. Να υπήρχε χώρος και καρέκλα σε κήπο.. Μα οι άνθρωποι, ποτέ δεν εκλείψανε.. Κι ας σιωπούν... Είναι εκεί.. και περιμένουν.
Καλησπέρα!

ζαφορα είπε...

---ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ

Έχεις απόλυτο δίκιο καλέ μου
σε αυτά που λες.
Μπορείς όμως να τα κρατήσεις
όλα αυτά μακριά και να κάνεις
τις σωστές επιλογές σου και
τις ειλικρινείς παρέες σου.
Στην πόλη όποιος γείτονας προσφερθεί να βοηθήσει,
είναι μέχρι να γίνει
γνωστός και αυτός και να αποβλέπει
στο συμφέρον και την ησυχία του.
Ο τρόπος ζωής διαφέρει
και το διαπιστώνεις καθημερινά
με τον χρόνο που κερδίζεις
με τον κήπο που ασχολείσαι,
με τα μικροπράγματα μιας ποιο ανθρώπινης και φυσικής ζωής,
με τις συνθήκες
μιας παλιάς καλής γειτονίας,
με το καλημέρα και το καληνύχτα.
Δύσκολα ο άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην μεγαλούπολη μπορεί να προσαρμοστεί
στα δεδομένα μιας επαρχίας,
όπως και το αντίθετο.
Σε θεωρώ τυχερό αν σκεφτείς ότι
για να πάω μόνο στη δουλειά μου
είμαι εγκλωβισμένη γύρω στα ¾ της ώρας
μέσα σε ένα αυτοκίνητο... και πολλά άλλα και ζω και σε μονοκατοικία

Εύχομαι να περνάς καλά εκεί
και να μας σκέφτεσαι κι εμάς τους ταλαίπωρους.

Καλό απόγευμα

adaeus είπε...

Γι'αυτό έχω βάλει γιασεμιά στο μπαλκόνι μου :)

ζαφορα είπε...

adaeus

Μες στο πνεύμα πάντα.
Αν είναι πράγματι έτσι
έχεις μια γωνιά δροσερή.

Καλό μεσημέρι καλέ μου

Sideras είπε...

Καταρχήν πολύ ωραία ανάρτηση ,αλήθεια και λυπάμαι για το παλιό σπιτάκι των γιασεμιών.

Δεν έχω απαντήσεις στα ερωτήματα σου αυτά, κατάφερα όμως πιστεύω να τα απαντήσω για εμένα ζώντας εδώ που είμαι σήμερα. Ναι εκείνη η ζωή της πόλης δεν μου άρεσε ποτέ. Αν και ξέρω ότι εύκολα απόχτιουνται τα προσόντα για την συμμόρφωση της.

Όσο για τον άγνωστο γνωστό, να σου πω κάτι που μου συνέβη.

Ήμουνα φοιτητής σε μια μεγαλούπολη (δεν θα πω όνομα) .Αυτή η πόλη κατά ο πλείστον απομονώνει τους ανθρώπους της ,έχει κάτι γρήγορους ρυθμούς που δεν έχεις και χρόνο για καινούργιες γνωριμίες. Εμένα σε ένα δυοόροφο σπίτι που στον 2ο είχε δυο διαμερίσματα .Εγώ κατοικούσα για 2 χρονιά στο ένα από αυτά. Η κοπελιά του διπλανού διαμερίσματος αθόρυβη πάντα. Μόνο στην βεράντα που την χώριζε ένα χαμηλό κάγκελο την έβλεπα κάποτε. Και εκείνη φοιτήτρια μάλλον θα ήταν. Και επειδή δεν περηφανεύομαι και τόσο για την κοινωνικότητα μου, δεν προσπάθησα ποτέ να της μιλήσω .Μόνο μια μέρα έτυχε που ζωγράφιζα ένα πρότσεκ ,πάνω σε ένα χαρτόνι που έπιανε σχεδόν όλο το δάπεδο της βεράντας. Καθώς τελείωσα ένα μέρος του σχεδίου κάθισα στην καρέκλα μου και άκουσα ένα θόρυβο πίσω μου. ήταν η κοπέλα από δίπλα που άνοιξε την μπαλκονόπορτα της. Πετάχτηκα αμέσως πάνω και φόρεσα την φανέλα μου γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή ήμουν ημίγυμνος. Κοιτάζοντας την και λέγοντας της αμήχανα ένα ξερώ ,συγνώμη .Εκείνη χαμογέλασε και μπήκε μέσα ξανά .Μετά από καιρό όταν τελείωσαν οι εξετάσεις μου ,τα απογεύματα συνήθιζα να κάθομαι να στην βεράντα και να διαβάζω βιβλία και να γράφω και στο ημερολόγιο μου .Εκείνη την νύχτα νύσταξα πάρα πολύ και έπεσα νωρίς . Το απόγεμα της επομένης πήγα πάλι στην βεράντα και αντικρίζω πάνω στο τραπεζάκι εκτός από τα βιβλία μου και μια γλάστρα με μια μικρή άσπρη τριανταφυλλιά μέσα. Και μια κάρτα στερεωμένη στο κάτω μέρος της. Η κάρτα έγραφε ότι διάβασε το ημερολόγιο μου αυτή την τελευταία μέρα πριν φύγει και καλά λόγια για εμένα ,καθώς και ότι μου άφησε ένα δώρο που φρόντιζε καιρό και θεώρησε ότι μου άξιζε, αλλά και ένα γεια .Δίχως καν να μου γράψει το όνομα της, ενώ εκείνη, όχι μονό το όνομα μου ήξερε, αλλά και πολλά από την ζωή μου, αφού διάβασε το ημερολόγιο μου . Όταν μετά από λίγες μέρες ήρθε ο σπιτονοικοκύρης να πάρει το ενοίκιο μου .Τον ρώτησα αν ήξερε που πήγε για να επιστρέψω την γλάστρα που μου άφησε . Εκείνος με κοίταξε με ένα λυπητερό ,σοβαρό βλέμμα ,θυμάμαι ακόμα και τα λόγια του , “μα να επιστρέψεις ένα φυτό; Δεν ξέρω δεν την ρώτησα ,γιατί βλέπεις η κοπέλα ήταν κωφάλαλη” . Την τριανταφυλλιά την κράτησα και αφού είχε μεγαλώσει την μεταφύτεψα. Τώρα πια κατάφερα να την αναπαράγω διατηρώντας και άλλες άσπρες τριανταφυλλιές στον κήπο μου ,από τα κλαδιά του συγκεκριμένου φυτού .


Αυτή ήταν μια άγνωστη γνωστή μου , δεν άκουγε τους θορύβους μου ,αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πως πίστευε ,ή ήξερε ότι η τριανταφυλλιά της θα μπορούσε να επιβιώσει στα χέρια μου.

Σιδερένια καλησπέρα σου αφήνω.

ζαφορα είπε...

--- Sideras

Καλέ μου, δεν θα σου κρύψω
ότι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω
τόσες πολλές φορές ένα σχόλιο
από τις αναρτήσεις μου.
Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν
τρομερή διαίσθηση και μεγάλη δυνατότητα να παρατηρούν
και να βλέπουν, περισσότερο
από εμάς τους ( φυσιολογικούς ).
Άραγε πόσες φορές θα σκέφτηκε να σε πλησιάσει, όμως δεν τόλμησε κριμένη στον απόηχό της.
Άνθρωποι που θέλουν και δεν μπορούν.
Δεν έχουν καμία σχέση με τους
(γνωστούς άγνωστους του διπλανού) που μπορούν κι όμως
δεν θέλουν,κρατόντας πάντα
την γνωστή απόσταση μήπως
και τους αλλάξεις την ρουτίνα τους.
Αδιάφοροι, λιγόλογοι, απρόσιτοι, και πολλές φορές δείχνουν
να ενοχλούνται με την παρουσία σου.
Έτοιμοι να σε κρίνουν και να σε επιπλήξουν για το παραμικρό
που θα τους ενοχλήσει .
Είσαι τυχερός που μπόρεσες και έκανες το όνειρό σουπραγματικότητα.
Η επιλογή σου να ζεις σε ένα τόσο όμορφο τόπο όπως περιγράφεις,
ήταν η ανάγκη σου,
ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες πάντα,και τελικά το πέτυχες
και μπράβο σου.
Δεν σου χάρισε τυχαία η κοπέλα την μικρή τριανταφυλλιά απλά κατάλαβε που μπορούσε να την εμπιστευτεί, και δεν έκανε λάθος.
Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να λειτουργήσει δίχως συναίσθημα
και δίχως ερεθίσματα ανθρωπιάς.

Καληνύχτα με φιλί γλυκό