ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Στου χωριού τη σιωπή
χιονιάς άσπρισε και σκέπασε παντού,
με μόνο ήχο το χιόνι.
Νεράιδας χέρι σκορπίζει φως
και οι νιφάδες σε χορό τρελό πιαστήκαν.

Βαστά σφαλιστά τα πορτοπαράθυρα,
αρχοντικό πέτρινο,
που τη φιγούρα του μόνο θωρείς.
Τα τζάκια σβηστά εδώ και χρόνια,
παλιών καιρών ανάμνηση.

Πάνε χρόνια και ποιος ξέρει …!
Τώρα πουλιά το κατοικούν
και του γκιόνη το σκούξιμο κάλεσμα,
μήπως και το θυμηθούν.

Πολλούς Χειμώνες … άραγε πόσους...!

Αγέρωχο αντιστέκεται στον χιονιά.
Πούντα τα γέλια, οι φωνές, η φωτιά
και το θάμπωμα στο τζάμι.
Μυρουδιά φρεσκοψημένου ψωμιού
και πίτας, μοσχομύριζε ….
….πάνε χρόνια....!
Μα ναι, τότε που είχε ζωή
και οι νοικοκυραίοι το φρόντιζαν.

Της ημέρας το ξύπνημα,

μέσα σε χρώματα ηλιόφερτα μαβιά,
το μέλλον του θωρεί…!
Ελπίζει και αντιστέκεται.
Ίσως το θυμηθούν και ξαναρθούν.

Ακόμα μπορεί, που ξέρεις,

κάποιος νέος νοικοκύρης,
που θα λατρέψει αυτή την ανατολή,
και αναζητά ένα άλλο τρόπο ζωής.

Έρημο το σπίτι στο χωριό και σε τόσα χωριά,
Ελληνικά χωριά, όμορφα γραφικά χωριά,

που οι πόλεις, τους έκλεψαν τη ζωή
και μένουν σκοτεινά και μόνα.

Tην Ανατολή αυτή μοναχά από το μπαλκόνι του θα τη δεις.

Από εκεί θα μπορέσεις κι εσύ να ακούσεις
το ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Κάνει κρύο, είναι χιονιάς

και το τζάκι σβηστό ακόμα….!

photo by zafora