Η Δάφνη μου...

Πλησιαζω δαφνες και αφουγκραζομαι.
Στεκονται στη σειρα
και περιμενουν να διαλεξω.
Απ΄ ολες, μια μονο θα γινει η δαφνη μου.

Για ΄κεινους που δεν ξερουν από δεντρα,
ολα τους φαινονται ιδια…
Ισως παρομοια κι εκεινοι
που δεν ξερουν από ανθρωπους,
και τους φαινονται ολοι ιδοι,
αλλα δεν ξερω
αν είναι ποιο κερδισμενοι από εμενα.



Εκει στο βαθος μια δαφνη αμιλητη
σαν να με κοιταζει και μου νευει,
κι όταν πλησιαζω και την αγγιζω,
βαζω στοιχημα πως μου χαμογελαει
και της χαμογελαω κι εγω.
Πληρωνω
και τη βαζω προσεχτικα στο αυτοκινητο.
Οδηγω σαν να βιαζομαι,
με ενθουσιαζμο.
Παρκαρω εξω από το σπιτι
και βλεπω την Κλειω,
που μαλλον γυριζει από ψωνια.

- Ει, τι εχεις εκει; μου φωναζει.
- Μια δαφνη, της λεω.
- Ω! θα γινει δεντρο.
Που θα τη φυτεψεις,
εχει μεινει καθολου χωρος;



Ελευθερωσα τον έναν τοιχο
Στο καθιστικο,
Ξεκρεμασα τα καδρα,
μετακινησα την τηλεοραση
και τον καλυψα ολο με χαρτι.
Πανω εκει ζωγραφισα
ένα ακριβες αντιγραφο της δαφνης μου
με περισιο κοπο.

Κάθε μερα το παρατηρω ανελλιπως
για ν΄ανακαλυψω τη μικρη
αλλαγμενη λεπτομερεια.

Εν τω μεταξυ εχω βαλθει να ζωργαφισω

κι αλλα δεντρα για συντροφια
στη δαφνη του τοιχου,
γιατι μου φανικε ολομοναχη.
Παιδευομαι καμποση ωρα
Με τα πινελα και τις μπογιες,
Με αποροφαει η προσπαθεια,
Με ανακουφιζει.
Είναι μια μαλλον ευχαριστη διαδικασια,
ενας ενδιαφερον τροπος
να αποτυπωσω καπου
όλα εκεινα που αισθανομαι.
Μου φαινεται αναποφευκτο
ο κοσμος που εχω μεσα μου
να θελει να εξωτερικευτει
και βρισκει τροπο, εκφραζεται ετσι,
χωρις λεξεις…..!


Οι λεξεις δεν σημαινουν τιποτα.
Είναι όπως τα χρωματα,
οι νοτες της μουσικης,
οι εικονες, και οι γευσεις.
Όλα είναι τροποι εκφρασης.
Εκφραζομαστε συνεχως, με κάθε τροπο.
Ακομα και οι επιλογες μας
Είναι ενας τροπος εκφρασης…!


….από το <ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ>
της Ευας Ομηρολη.




Από ζαφορά,
ετσι απλα σαν αρχη …. για εσας,

………και καλως να ορισεται.!